Παρασκευή 12 Μαρτίου 2010

Ποίηση (1)

Η ποίηση είναι δημιουργία.
Η ποίηση μπορεί να είναι συναρπαστική και για τον λόγο αυτό έχει και εχθρούς.
Με την ευκαιρία της Παγκόσμιας Ημέρας για την Ποίηση (21 Μαρτίου) θα δούμε στην ανάρτηση αυτή ένα έργο του Μιχάλη Κατσαρού (1920 – 1998) από την συλλογή του [Κατά Σαδδουκαίων], εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, 2005.

Το ποίημα με τίτλο [Η διαθήκη μου] δημοσιεύθηκε στον [Δημοκρατικό Τύπο] στις 08 Οκτωβρίου 1950. Η εφημερίδα λογόκρινε τους στίχους που δίνουμε με κόκκινο χρώμα. Την επόμενη ημέρα ο ποιητής τους έστειλε (και δημοσίευσαν) το [Υστερόγραφο], που θα δείτε παρακάτω :

Η διαθήκη μου

Αντισταθείτε
σ' αυτόν που χτίζει ένα μικρό σπιτάκι
..και λέει: καλά είμαι εδώ.

Αντισταθείτε σ' αυτόν που γύρισε πάλι στο σπίτι
..και λέει: Δόξα σοι ο Θεός.

Αντισταθείτε
στον περσικό τάπητα των πoλυκατοικιών
στον κοντό άνθρωπο του γραφείου
στην εταιρεία εισαγωγαί - εξαγωγαί
στην κρατική εκπαίδευση
στο φόρο

σ' εμένα ακόμα που σας ιστορώ.

Αντισταθείτε
σ' αυτόν που χαιρετάει απ' την εξέδρα
..ώρες ατέλειωτες τις παρελάσεις
στον πρόεδρο του Εφετείου αντισταθείτε

στις μουσικές τα τούμπανα και τις παράτες
σ' όλα τ' ανώτερα συνέδρια που φλυαρούνε
πίνουν καφέδες σύνεδροι συμβουλατόροι
σ' αυτή την άγονη κυρία που μοιράζει
έντυπα αγίων λίβανον και σμύρναν
σ' εμένα ακόμα που σας ιστορώ.

Αντισταθείτε πάλι σ' όλους αυτούς που λέγονται
..μεγάλοι
σ' όλους που γράφουν λόγους για την εποχή
..δίπλα στη χειμωνιάτικη θερμάστρα
στις κολακείες τις ευχές τις τόσες υποκλίσεις
από γραφιάδες και δειλούς για το σοφό
..αρχηγό τους.

Αντισταθείτε στις υπηρεσίες των αλλοδαπών
..και διαβατηρίων
στις φοβερές σημαίες των κρατών και τη
..διπλωματία
στα εργοστάσια πολεμικών υλών

σ' αυτούς που λένε λυρισμό τα ωραία λόγια
στα θούρια
στα γλυκερά τραγούδια με τους θρήνους
στους θεατές
στον άνεμο
σ' όλους τους αδιάφορους και τους σοφούς
στους άλλους που κάνουνε το φίλο σας
ως και σε μένα, σ' εμένα ακόμα που σας ιστορώ
..αντισταθείτε.

Τότε μπορεί βέβαιοι να περάσουμε προς την
..Ελευθερία.


Υστερόγραφο

Η διαθήκη μου πριν διαβαστεί
-καθώς διαβάστηκε-
ήταν ένα ζεστό άλογο ακέραιο
Πριν διαβαστεί
όχι οι κληρονόμοι που περίμεναν
αλλά σφετεριστές καταπατήσαν τα χωράφια.

Η διαθήκη μου για σένα και για σε
χρόνια καταχωνιάστηκε στα χρονοντούλαπα
από γραφιάδες, πονηρούς συμβολαιογράφους.

Αλλάξανε φράσεις σημαντικές
ώρες σκυμμένοι πάνω της με τρόμο
εξαφανίσανε τα μέρη με τους ποταμούς
τη νέα βουή στα δάση
τον άνεμο τον σκότωσαν -
τώρα καταλαβαίνω πια τι έχασα
..ποιος είναι αυτός που πνίγει.
Κι εσύ λοιπόν
στέκεσαι έτσι βουβός με τόσες παραιτήσεις
από φωνή
από τροφή
από άλογο
από σπίτι
στέκεις απαίσια βουβός σαν πεθαμένος :

Ελευθερία ανάπηρη πάλι σού τάζουν.

5 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Πρέπει να ανέβουν και θέματα σχετικά με το σχολείο εκτός από τέτοια θέματα. Που να αφορούν τα προβλήματα και τις απόψεις των μαθητών.

Ανώνυμος είπε...

exei dikio o prolalhsantas... na mas aforoun kai ta provlhmata tou sxoleiou mas..... kata ta alla wraio poihmaaaa.....

Γεωργία Δρακάκη είπε...

Αγαπητοί "προλαλήσαντες"...εάν διαβάσετε προσεκτικά το ποίημα...θα διαπιστώσετε ότι αφορά σε μεγάλο βαθμό την εκπαίδευση γενικότερα...και το σχολείο μας ειδικότερα. Πρόκειται για ένα ποιήμα που αφορά και προβλήματα και απόψεις, αν όχι όλων, τουλάχιστων αρκετών από τους μαθητές...Επειδή όμως η ποίηση δε σχετίζεται μόνο μεσκέψεις, προβλήματα, απόψεις αλλά και με συναισθήματα... ιδού μια φράση που διάβασα πριν χρόνια και δεν ξεχνώ πια ποτέ: "η ποίηση πρέπει να σημαδεύει το κεφάλι και να πετυχαίνει την καρδιά" Τότε, νομίζω, πως επιτυγχάνεται κι ένας από τους κυριότερους προορισμούς ολόκληρης της τέχνης...ταυτόχρονη επίδραση σε πνεύμα και ψυχή...(sea)

Γεωργία Δρακάκη είπε...

Ποίηση
ανάμνηση από φίλντισι
περίπατος τα ξημερώματα
άναμμα τσιγάρου κατά λάθος από φεγγάρι
χαρταετός που ξέφυγε απ'τα χέρια παιδιού
κλάμα παιδιού στη μέση πανηγυριού
φιλία ανάμεσα σε δυο προδοσίες
κλωνάρι που ταξιδεύει
δασκάλα μόνη μελαγχολική στο διάλειμμα
ένα βιολί που παίζει μοναχό του
αριθμός 7
της καρδιάς τα μέσα φυλλώματα
χαλκός χαλκωματένια χαλκωματάς-όλα τα παλιά γυαλίζω
χρυσάφι για όλους ή για κανένα
πόλη που κυριεύτηκε άδεια μετά μακρά πολιορκία
παλιές φωτογραφίες και μακρυμπάνι της μνήμης
πεταλούδα που γλιτώνει απ'τη φωτιά
φωτιά που γλιτώνει απ'τα νερά
χαρά που γλιτώνει απ'τα γεράματα
βιολέτες σ'άσπρο λαιμό
άσπρο άλογο που τρέχει σε μαύρο ουρανό
μαύρος ήλιος καλοκαιρινός
άσπρος ήλιος χειμωνιάτικος
λεμόνι κάρβουνο γλυκό του κουταλιού
νύχτα στρωμένη τσιγάρα
λέξεις.
(ΘΩΜΑΣ ΓΚΟΡΠΑΣ- Ποίηση '76)

Γεωργία Δρακάκη είπε...

Το παραπάνω είναι το αγαπημένο μου ποίημα!